Korekcja odstających uszu, inaczej otoplastyka, to zabieg chirurgiczny, którego celem jest zmiana wyglądu ucha zewnętrznego poprzez zmniejszenie kąta pomiędzy czaszką a małżowiną uszną. Istnieją różne metody przeprowadzania zabiegu, które wybierane są w zależności od potrzeby, a także z uwagi na wiek pacjenta.

 

Kto poddaje się zabiegowi korekcji uszu?

Przyjmuje się, że zaledwie kilka procent populacji (ok. 5%) posiada wadę w postaci odstających uszu. Częściej dotknięte są nią kobiety. Wada ta nie ma wpływu na funkcjonowanie zmysłu słuchu, ale powoduje duży dyskomfort psychiczny związany z uwarunkowaniami kulturowymi. To dlatego plastykę ucha wykonuje się także u dzieci przedszkolnych, których rodzice obawiają się, że rówieśnicy nie zaakceptują wyglądu ich pociech.

 

Ocena lekarska i przygotowanie do zabiegu otoplastyki

W trakcie konsultacji lekarz przeprowadza wywiad z pacjentem, w czasie którego zbiera informacje dotyczące jego oczekiwań oraz stanu zdrowia. W przypadku osób młodszych w rozmowie uczestniczy także opiekun dziecka. Wśród przeciwwskazań do wykonania zabiegu wymienia się: ciążę i okres karmienia piersią, cukrzycę, nadciśnienie, zaburzenia krzepliwości krwi, infekcje. Po przeanalizowaniu danych, chirurg wybiera metodę i przedstawia jej przebieg, a także informuje o potencjalnym ryzyku towarzyszącym zabiegowi. Część specjalistów uznaje, że korekcji uszu nie powinny być podawane osoby w okresie intensywnego wzrostu, a zatem dzieci, inni twierdzą, że wczesna ingerencja oszczędza dziecku kłopotów związanych z brakiem akceptacji w grupie rówieśniczej.

 

Jakie badania trzeba zrobić przed operacją plastyczną uszu?

Pacjenci chcący poddać się zabiegowi korekcji uszu muszą wykonać: badania ogólne moczu, grupy krwi, morfologii, OB, wskaźników krzepnięcia krwi (APTT, INR), poziomu kreatyniny, poziomu glukozy, elektrolitów (Na, K). Każdy pacjent poddający się zabiegom chirurgicznym jest także zobowiązany do zaszczepienia się przeciwko żółtaczce wszczepiennej, czyli zapaleniu wątroby typu B. Zdarza się, że kliniki proszą o wykonanie testów na obecność chorób zakaźnych przenoszonych przez krew.

 

Przebieg korekcji odstających uszu

Korekcja odstających uszu jest zabiegiem ambulatoryjnym, a zatem niewymagającym hospitalizacji. Wykonanie procedur trwa ok. 40-60 minut. W przypadku osób dorosłych używa się jedynie znieczulenia miejscowego. Dzieci bywają poddawane znieczuleniu ogólnemu (narkozie). Istnieje wiele metod i wariantów przeprowadzania korekcji. Standardowo, po znieczuleniu pacjenta, chirurg wykonuje cięcia (najczęściej z tyłu uszu), by uzyskać dostęp do chrząstki. Następnie chrząstka zostaje nacięta, ścięta w celu jej osłabienia lub częściowo usuwana. Dodatkowo część metod zakłada stosowanie szwów, które mają mocować chrząstkę i przywodzić ją w kierunku głowy. W razie potrzeby redukuje się nadmiar skóry. Na koniec rany są zszywane i opatrywane. Jeśli zabieg wykonany był przy znieczuleniu ogólnym, pacjent musi zostać w klinice na obserwacji.

 

Rekonwalescencja

W pierwszej dobie po wykonaniu zabiegu stosowane są środku przeciwbólowe, których podawanie może być w razie potrzeby przedłużone (zazwyczaj nie występuje taka potrzeba). Przez tydzień pacjent jest zobowiązany do noszenia specjalnego opatrunku w postaci opaski uciskowej. Odradza się zamaczanie opatrunku, dlatego lekarze nalegają, by przez kilka dni nie myć głowy. Jeśli zachodzi konieczność zdjęcia szwów, są one usuwane po 7-10 dniach. W ciągu następnych 3 tygodni opaskę zakłada się jedynie w nocy lub w czasie wykonywania określonych aktywności, którym może towarzyszyć uraz małżowiny (sport, przebywanie z małymi dziećmi, które mogą szarpnąć za ucho itp.). 

 

Jakie powikłania mogą nastąpić po operacji i jak długo utrzymują się efekty?

Zabieg jest stosunkowo mało inwazyjny i nie wiąże się z występowaniem szczególnie uciążliwych powikłań. Najczęściej obserwuje się występowanie zaczerwienienia, lekkiego zsinienia lub utrzymujących się przez dobę dolegliwości bólowych. Może się jednak zdarzyć, że dojdzie do infekcji rany, powstania krwiaka, a w późniejszym okresie do zbliznowacenia tkanek. W większości przypadków pożądany efekt estetyczny zabiegu jest trwały. Chrząstka ma jednak tendencję do powracania do dawnego kształtu, co niestety wymaga reoperacji.